Waarom wil je toch altijd maar weer iets zeggen? Wat maakt het zo moeilijk dat je altijd maar weer terugvalt in praten terwijl je zoveel meer bereikt met luisteren?

Voor mij zelf heb ik wel antwoorden op deze vragen maar aan die antwoorden heb jij niet veel. Het zijn antwoorden op basis van mijn persoonlijke karakter. Jij moet voor jezelf ontdekken waarom je in reactie op wat je hoort meteen wilt praten. Je moet je zelf ertoe dwingen en je erin bekwamen dat je meer luistert dan praat. Ook al valt dat niet altijd mee.

Wees je er overigens van bewust dat luisteren meer betekent dan niet praten. Luisteren doe je pas als je je helemaal met gevoel, beeld en kleur in kunt leven in het verhaal van de ander.
Verwar dit niet met technisch luisteren waarbij je op het juiste moment ja of nee zegt of een strategische open of gesloten vraag stelt. Dat is vrij makkelijk aan te leren.

Nee, het gaat hier om het luisteren dat je met je hele zijn in gedachten alles mee beleeft met wat de ander jou vertelt. Het is de bereidheid om jezelf in het gesprek naar de achtergrond te duwen en qua gevoel en beleving volledig in de schoenen van de ander te staan.
Mocht je je afvragen waarom je dat zou doen? Je komt toch uiteindelijk op de bijeenkomst om jouw verhaal te doen en jouw persoon en bedrijf voor te stellen? Als je je dat afvraagt, dan heb je om te beginnen helemaal gelijk. Maar je gaat aan iets voorbij en dat is het volgende.

Zolang de ander met zijn verhaal in zijn hoofd zit dan zal hij nooit horen wat jij zegt! Pas als die ander voelt, let op niet hoort maar voelt en bevestigd krijgt dat jij hem hebt gehoord zal deze er pas klaar voor zijn om jouw verhaal aan te horen met oprechte interesse en aandacht. En dat inzicht is veel belangrijker dan mijn persoonlijke antwoorden op de gestelde vragen over waarom luisteren zo moeilijk is.

Let wel, ik praat hier nu over iets waar ik zelf al jaren mee bezig ben om onder de knie te krijgen. Ik weet dat het werkt. Dat heb ik vaak genoeg meegemaakt. Maar er zijn even zo vaak nog zo veel momenten dat mij dit niet lukt.
Bij het minste of geringste onderwerp van gesprek dat mij raakt schakel ik vol enthousiasme automatisch in de “dat herken ik” of erger nog “dat weet ik beter” stand. En hop daar spui ik weer tal van mogelijke oplossingen en meningen. Het nutteloze hiervan is dat de gesprekspartner hier echt niets mee kan. Ook al heb ik misschien gelijk of de beste oplossing ooit. Hij hoort het niet eens want hij zit met zijn gedachten nog midden in zijn eigen gesprek. Een onvoldaan gevoel bij beiden is al snel het gevolg. En we wilden juist ontspannen en makkelijker netwerken.